Povodom osam decenija od Aprilskog rata i malo poznate činjenice da je istog tog 6. aprila Kraljevska avijacija bombardovala Treći rajh, odnosno ciljeve u Austriji, a potom u Mađarskoj, u Domu kulture “Srbija” u Novoj Topoli, nedaleko od nekadašnjeg aerodroma Rovine u Republici Srpskoj, svečano je predstavljen dokumentarni film “Aprilski let” autora Milana Pilipovića koji svjedoči o herojskom podvigu pilota Kraljevskog vazduhoplovstva, a koji su poletjeli i bombardovali Treći rajh.
Promociju filma je svojim prisustvom uveličao i brat od tetke pilota Ivana Salevića, potpukovnik u penziji Vojske Republike Srpske, dobrovoljac iz Srbije, Sveto Savićević.
– Ivan Salević je moj brat od tetke. Kada sam bio mali, više puta sam bio kod njegove kuće u Čačku, a onda u Beogradu. Bili smo ponosni da vidimo čoveka koji leti, jer je to za nas kao decu bilo nedokučivo da čovek leti gore u avionu i kako on izgleda. Bili smo sretni da sa njim pričamo, da se pozdravimo. On bi nas potom pomazio po glavi…
Kasnije, negde oko 1960. godine on je doveo sinove kod nas u Raščiće kod Ivanjice pa bi bili skupa tu i zajedno se igrali tokom raspusta. Nije nam pričao o podvigu i slično. Rekao nam je da je završio za pilota i da leti avionima, ali ništa detaljnije nije pričao. To što su oni uradili 6. aprila moje je veliko osećanje ponosa, da je neko iz naše familije nešto tako uradio, a pogotovo što se to nakon toliko godina otkrilo, šta se sve dešavalo na ovim prostorima i ko je sve učestvovao u tome. Sve čestitke organizatorima i pokretačima ove inicijative da se snimi film, rekao je Sveto Savićević.
Autor filma Milan Pilipović je rekao da su premijerom filma “Aprilski let” htjeli na simboličan način da prenesu poduhvat Kraljevskog vazduhoplovstva.
– Film je sniman u izuzetno teškim uslovima zbog pandemije koronavirusa, ali smo većinu onoga što smo planirali, završili do kraja. To je priča o više od 40 pilota Kraljevine Jugoslavije koji su iz Lijevča polja bombardovali Treći rajh, imali više od 200 naleta, i veoma inferiorni u vojničkom smislu, bili superiorni u moralnom. Poslali su poruku koja odjekuje već 80. godina. Stradalo je sedam posada sa 21 pilotom, ali to nije pokolebalo duh Kraljvskog vazduhoplovstva, kaže Pilipović.
Cijela priča je krenula i najveće zasluge da se o ovoj istorijskog činjenici sazna u široj javnosti ima istoričar Aleksandar Ognjević koji je do ovih podataka došao istraživajući arhive u mnogim zemljama i objavio ih u svojoj knjizi.
– Nalazimo se na mestu gde se pre 80 godina odigrao jedan čitav splet, i niz događaja, za koje se, iste te događaje malo ili nimalo nije znalo. Sticajem okolnosti, dugogodišnjem istraživanjem, posećivanjem i obilascima svetskih i domaćih arhiva, kao i mnogim razgovorima i savremenicima tih dešavanja, njihovim porodicama, naslednicima, došlo se do jednog materijala koji je sukcesivno objavljen prvo u “Ratnom dnevniku”, a potom u dve knjige o upotrebi aviona “Bristol Blenhajm” i “Hariken” kojima su bili naoružani 8. Bombarderski put i 4. Lovački puk 2. Mešovite vazduhoplovne brigade Vazduhoplovstva Kraljevine Jugoslavije. 4. Lovački put je bio baziran na letilištu Bosanski Aleksandrovac, a 8. Bombarderski puk na letilištu Rovine, odnosno Nova Topola. Prvi put sam u ovom kraju i moram da budem iskren, da sam gotovo siguran, ako ne stojimo baš na samom aerodromu o kome pričamo, onda smo bar na njegovom perimetru. Podvizi bez ikakve patetike, ako tako mogu da kažem, protiv višestruko nadmoćnog neprijatelja, možda bi danas čak rekli bespredmetne borbe jednog odabranog, da ne kažem elitnog kadra, kakvo predstavlja vazduhoplovstvo svake vojske, nije sprečilo pilote 8. i 4. Puka da stupe u borbu sa daleko, daleko nadmoćnijim neprijateljem. Bili su to školovani i utrenirani ljudi i potpuno svesni šta je u tom trenutku predstavljala nemačka vojna mašinerija. To ih ni jednog trenutka nije sprečilo da polete i izvrše svoj zadatak prema Otadžbini, prema samima sebi, prema svojim porodicama, priloživši pritom ultimativnu žrtvu, svoje živote. Nisu zaslužili pobednici posle rata da njihovu žrtvu gurnu u neku potpunu marginu, da ne kažem u zaborav.
Danas smo ovde da pokušamo, i siguran sam u to, da ćemo ispraviti tu nepravdu. Završiću ovo izlaganje izjavom komandira 18. Eskadrile 8. Bombarderskog puka, kapetana prve klase Vladimira jovičića, koji je pred polazak na nesrećni let prema Mađarskoj gde je oboreno sedam aviona i poginulo 22 pripadnika Vazduhoplovstva Kraljevine Jugoslavije, okupio svoje ljude pred poletanje i rekao:” Gospodo, bolje je jedan dan živeti kao lav, nego sto godina kao ovca.“, rekao je Ognjević.
Promociji filma je bio prisutan i sinovac jednog od pilota Kraljevske avijacije, Ivana Salevića, veteran 63. Padobranske brigade Saša Savićević, koji je takođe zaslužan da o ovom podvigu sazna šira javnost, jer je istorijsku činjenicu koju je otkrio istoričar Aleksandar Ognjević i napisao u svojoj knjizi, prvi plasirao u medije. Za uspjehe strica pre nekoliko godina saznao je iz knjige Aleksandra Ognjevića “Bristol Blenhajm – neispričana priča”.
Takođe, drugi sinovac Ivana Salevića, Vanja Savićević, pripadnik RV i PVO Republike Srpske prisustvao je promociji filma, ne krijući zadovoljstvo ovog prvog, po njegovim rečima, ne i jedinog projekta kojim će budući naraštaji biti upoznati sa djelima njihovih predaka.
Ivan Salević je rođen u selu Dobri Do na planini Goliji, opština Ivanjica od oca Čedomira i majke Savete Savićević. U djetinjstvu seli u Trnavu kod Čačka. Kao pripadnik 8. bombarderskog puka učestvovao je u nekoliko akcija u Aprilskom ratu 1941. Pri jednom od letova, kada je vršen prelet sa matičnog aerodroma Borongaj kod Zagreba, pilot bombardera vrši prinudno slijetanje pored Karlovca zbog navodnog nestanka goriva. Ivana zarobljava tada već NDH žandarmerija, koja čeka njemačku vojnu patrolu da ga zarobi.
Komandant žandarmerijske stanice upisuje u zabilježbu da je Ivan hrvatski pilot i pušta ga. Ivan odlazi u Rijeku na tadašnju teritoriju Italije, gde živi ilegalno. Na poziv partizanskog pokreta priključuje se istom i postaje jedan od osnivača čuvene Partizanske eskadrile, u kojoj je bio nastavnik i organizator letenja. Ivanova jedinica poslike napada njemačke vojske na istu u Livnu, odlazi preko Hvara za Italiju, pa za Egipat, na preobuku u RAF (Kraljevsko ratno vazduhoplovstvo Velike Britanije). Na svom putu prema Egiptu, bio je svjedok pogibije Ive Lole Ribara na partizanskom aerodromu u Glamoču.
U međuvremenu poslije dogovora između Tita i Staljina, svi piloti kopnenim putem odlaze iz Egipta u Rusiju, gde su imali obuku na avionima Šturmovik.
1944. godine Ivan se vraća kao komadant 2. Jugoslovenskog vazduhoplovnog jurišnog puka, sačinjenog od Šturmovika (IL2) u Jugoslaviju i učestvuje u borbama za njeno konačno oslobođenje.
Tokom službe u RV obavljao je veoma delikatne i odgovorne poslove kao rukovodilac operativnog sektora. Službu je završio kao načelnik kabineta komandanta RV i PVO Jugoslavije. Umro je 1974. godine.
Izvor: Vostok
