Ovaj tekst napisao je jedan od roditelja čije dijete pohađa osnovnu školu u naselju Priječani. Po struci i zanimanju nije novinar, ali borba za normalno školovanje njegove i druge djece u tom naselju, natjerala ga je da napiše pravi novinarski izvještaj i pošalje ga redakciji blmojgrad.
Prenosimo pismo/novinarski izvještaj u cjelini:
Mještani ovog naselja žale se da i 48 godina nakon zemljotresa u Banjaluci i dalje osjećaju njegove posljedice. Navode nam primjer područnog školskog objekta (montažni objekat – baraka), u njihovom naselju koja je nakon zemljotresa 1969. godine izgrađena kao privremeno rješenje dok se ne izgradi „odgovarajući“ školski objekat.
Od 1995. godine ovo naselje bilježi stalni rast broja stanovnika, a istovremeno i učenika. Danas broj stanovnika prelazi dvije hiljade, a broj učenika je skoro nemoguće utvrditi.
Razlog nemogućnosti da se utvrdi tačan broj učenika je taj što učenici ovog naselja nemaju odgovarajući školski objekat pa neki nastavu pohađaju u pomenutoj baraci u Priječanima, drugi u OŠ „Desanka Maksimović“ Trn, treći u OŠ „Jovan Dučić“ Zalužani, četvrti u OŠ „Ivan Goran Kovačić“ Lazarevo…
Prema procjeni mještana ukupan broj učenika ovog naselja prelazi preko 200. Sa ovim brojem učenika ispunjavaju se uslovi za devetogodišnju područnu školu.
Da je pomenuta baraka koju pohađa 96 učenika od prvog do petog razreda neuslovna potvrđuju i zapisnici sudskih vještaka (iz 2011. godine) građevinske struke Milanović Milivoja, kao i Vuković Radenka, koji naglašavaju da se pomenuti objekat ne može sanirati već samo porušiti i graditi novi.
Sve ovo pokazuje da su strahovi mještana sasvim opravdani. Neki roditelji ne žele svoju djecu ni da upišu u pomenuti školski objekat jer smatraju da nije bezbjedan, a kao razloge navode: starost objekta, stabilnost (u slučaju novog zemljotresa), vidljiva oštećenja, a posebno zabrinjava krov koji je prekriven salonitom koji je dokazano kancerogen.
Sa problemima su upoznali već tri ministra prosvjete, prvo Antona Kasipovića, pa Gorana Mutabdžiju i sadašnjeg Danu Maleševića, ali rezultata nema. Jedino što su prije par godina izvršena ulaganja u izgradnju centralnog grijanja, toaleta i podova učionica.
Mještani postavljaju i pitanje zašto se umjesto u izgradnju novog objekta ulažu sredstva u saniranje objekta koji se trebao davno srušiti?! Takođe, Ministarstvo prosvjete od 2014. godine plaća prevoz učenika od šestog do devetog razreda do centralne škole u Zalužanima i za to vrijeme je potrošeno na prevoz učenika preko 120 000 KM. Sa novim školskim objektom i ovaj problem bi mogao biti riješen.
I dok su nam puna usta priče o natalitetu i natalitetnoj politici praksa pokazuje da nikog nije briga za djecu ovog naselja.
R.K.
