Porodica Popović iz Banjaluke prošle sedmice je zbog duga od 7.000 maraka, za koji uopšte nisu bili odgovorni, izgubila porodičnu kuću vrijednu 200.000 maraka. Koliko su odluke sumnjive govore potpuno oprečni stavovi banjalučkih sudova koji su vodili postupke u ovom slučaju.
Osnovni sud u Banjaluci je u martu 2002. godine presudio u korist porodice Popović i odbacio tužbeni zahtjev Janka Trivića koji je tražio da mu se isplati 16.131 KM sa zateznom kamatom zbog navodnih ulaganja u kuću iz koje su Popovići izbačeni u septembru 1993. godine.
Ukratko rečeno, Popovići su bili izbačeni iz kuće u koju je useljen Trivić u septembru 1993. godine. Nakon toga, Trivić je izašao iz kuće 2002. godine, a tužbu je podnio protiv Popovića, iako je stvarni vlasnik stana u sporno vrijeme bila Opština Banjaluka.
No, krenimo redom.
Trivić je prvu tužbu podnio u avgustu 2000. godine pa je precizirao dvije godine kasnije gde je osim isplate novčanih potraživanja, tražio da mu se vrati kuća u banjalučkoj Ulici Srpskih dobrovoljaca.
U tužbi je Trivić naveo da kuću nije mogao koristiti bez značajnijih opravki u koje je uložio 16. 131 marku.
Kao dokaz ulaganja sredstava Trivić je dostavio i nalaz veštaka, izvesnog Perice Trivića, a koji nije ni saslušan tokom prvostepenog postupka.
U odgovoru na tužbu Vukosava Popović 17. marta 2003. godine u cjelosti osporava navode tužbe kao neosnovane i netačne.
Popovićeva navodi da je kuća u kojoj je stanovala do 30. septembra 1993. godine kada je izbačena iz nje bila u potpunosti u ispravnom stanju i potpuno sanirana.
– Čak i da je Trivić izveo neke radove, oni su bili izvedeni bez potrebe obzirom da je Stambeno preduzeće koje je upravljalo stanovima promijenilo krov na kući pred sami rat. Dakle, čak i ukoliko je tužitelj bilo šta ulagao, a tužena smatra i tvrdi da nije ništa ulagao, bilo je bez ikakve potrebe i nisu to bili nikakvi nužni izdaci i troškovi – navodilo se u odgovoru na tužbu, piše Srpskainfo.
Popovićeva je ujedno tražila od Trivića da joj isplati 36. 200 maraka, jer se on bezrazložno obogatio, dok je ona morala plaćati visoku kiriju kao podstanar.
Nakon izvođenja svih dokaza, sudija Nada Mrđa utvrđuje nespornim da je Popovićeva bila raniji nosilac stanarskog prava u kući, a da je Trivić bio privremeni korisnik i to na osnovu rješenja Opštine Banjaluka. od 29. septembra 1993. godine.
Dok je Trivić tužbom tvrdio da je uložio 16.131 marku u sanaciju stana, zapisnikom o uvođenju u posed Popovića u stan od 21. avgusta 2002. godine konstatovano je da nedostaju bojler i umivaonik?!
Međutim, ono što je najtragičnije u svemu to je da većina ugovora kojima je Trivić dokazivao navodna ulaganja uopšte nisu bili ovjereni, pa tako nije bio ovjeren ugovor kojim je Trivić naveo da je kupio dvoje starih drvenih vrata, 200 komada crijepa, mrežu za ogradu, kubni metar dasaka i to za iznos od 350 novih dinara. Nije ovjeren bio ni ugovor kojim je izvršena „određena vrsta radova“ a čija je cena bila 3.700 njemačkih maraka.
Sud je utvrdio da nije bio ovjeren ni ugovor na iznos od 5.000 maraka u kojem se navodi da je plaćeno farbanje stolarije, te popravka roletni.
Tokom postupka Osnovnom sudu u Banjaluci je ZIBL dostavio materijalni dokaz da Triviću nikada nije bila odobrena bilo kakva dotacija na ime izvođenja nekih eventualnih radova na stanu, niti je sličan zahtjev Trivića pronađen u njihovim poslovnim knjigama.
Sumnjivi ugovori
Osnovni sud u Banjaluci je nakon provednog postupka utvrdio i da su ugovori koje je dostavio Janko Trivić bili kontradiktorni.
Tako je na ugovoru koji se odnosio na najveća ulaganja pisalo da je sačinjen u decembru 1992. godine, odnosno 10 mjeseci pre nego što su Popovići uopšte istjerani iz svoga stana u ulici Srpskih dobrovoljaca.
Sud iz predloženih dokaza uopšte nije mogao utvrditi osnovanost zahteva Trivića pa ga je odbacio, kao i zahtev Popovićeve za isplatu 36. 200 maraka.
