Nobelovac i jedan od najvećih srpskih pisaca Ivo Andrić odmah nakon razornog zemljotresa koji je pogodio Banjaluku 1969. godine donirao je 100.000 dinara za izgradnju današnje Gimnazije!
Kako je izvjestio tadašnji “Glas” Andrić je svoj prilog predao “drugarici Nedi Erceg, sekretaru Inicijativnog odbora Bosanaca u Beogradu za postradale u zemljotresu U Bosanskoj krajini”.
“Po želji poznatog književnika i nobelovca ovaj novac treba da se utroši na izgradnju nove Gimnazije u Banjaluci, jer je stara teško oštećena i biće srušena”, piše u tekstu tadašnjeg “Glasa”.
Ovim gestom, nakon strašne nesreće, svoje ime je upisao u istoriju Gimnazija, ali i cijele Banjaluke.
Poznato je da je Andrić novac od Nobelove nagrade donirao za izgradnju i obnovu biblioteka, kulturnih i obrazovnih institucija.
PISAC, NOBELOVAC, DIPLOMATA…
Srpski književnik i nobelovac Ivo Andrić (1892-1975), član Srpske akademije nauka i umetnosti, briljantan stilista i pripovjedač, rođen je na današnji dan, 9. oktobra 1892. godine.
Studirao je književnost i istoriju u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu, u kojem je doktorirao istoriju 1892. godine sa tezom “Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine”.
U Prvom svjetskom ratu hapšen je i interniran zbog pripadnosti pokretu “Mlada Bosna”, a između dva svjetska rata bio ambasador Kraljevine Jugoslavije u Berlinu.
U mladosti je pisao pjesme koje su objavljene u zbirkama: “Eks ponto”, “Nemiri” i “Lirika”. Pripovjedač snažne imaginacije i izuzetan poznavalac Bosne, odlikovao se vanrednom čistotom jezika i brušenim stilom, prefinjenim psihološkim analizama, dubokim poniranjem u probleme egzistencije i umijećem da magijom riječi dočara ljudsku i društvenu panoramu minulih vijekova.
Koristeći narodna predanja, legende, istorijsku faktografiju, bogatstvo mašte i osjećanja svijeta podigao je monumentalnu književnu građevinu.
Andrićevi romani su: “Na Drini ćuprija”, “Travnička hronika”, “Gospođica”, “Prokleta avlija” i “Omer-paša Latas” (nedovršen). Napisao je zbirke pripovjedaka: “Nemirna godina”, “Žeđ”, “Jelena, žena koje nema”, “Znakovi”, “Deca” i “Kuća na osami”, te putopise i skice “Staze, lica, predeli”. Poznata je i njegova meditativna proza: “Znakovi pored puta”, “Eseji, kritike, članci ” i “Sveske”.
Andrić pripada književnim klasicima 20. vijeka kao izuzetan stilista i hroničar sudbina ljudi na ovim prostorima.
Ivo Andrić se za života nedvosmisleno izjašnjavao kao Srbin.
Prilikom izučavanja građe iz Andrićevog života i stvaralaštva za doktorsku disertaciju, pronađena su dva važna dokumenta koji svjedoče o njegovom nacionalnom opredjeljenju – Andrićeva lična karta i vojna knjižica.
U ličnoj karti izdatoj 15. juna 1951. godine u Beogradu, u rubriku “narodnost” književni velikan je upisao – “srpska”.
Mjesec dana kasnije, 19. jula, u vojnoj knjižici za “narodnost” unio je – “Srbin”.
I prije toga, u nekim dokumentima Andrić je svojom rukom na mjesto za nacionalnost napisao “srpska”.
Takav potpis se nalazi i u vjenčanom listu iz septembra 1958. godine, kada se u opštini Stari grad vjenčao sa Milicom Babić, slikarkom i pozorišnom kostimografkinjom, koja je bila njegova dugogodišnja ljubav.
Ivo Andrić, jedan od najvećih evropskih pisaca 20. vijeka, umro je 1975. godine u Beogradu.
Izvor: Mondo.ba
